Stacja Słupia Wielka
Pierwsza stacja za Środą, trzecia na szlaku do Zaniemyśla.Schemat stacyjny
Zarys historyczny Słupi Wielkiej
Przy okazji opisu stacji, warto wspomnieć również o historii Słupi Wielkiej. W okresie zaborów funkcjonowały dwie odrębne Słupie - jako dwa majątki, mianowicie Słupia Mała i Słupia Wielka. Mniejsza z wiosek znajdowała sie w okolicach dzisiejszego Zespołu szkół, natomiast większa w okolicach parku. Słupia Mała zniknęła z map już w XIX w. na skutek wyludnienia, a cały teren został włączony do Słupi Wielkiej. Również w połowie XIX w. majątek trafił w ręce niemieckie.
Pierwszym niemieckim właścicielem majątku Gross Slupia był Wilhelm Schemmann. Z czasem majątek został wystawiony na sprzedaż, a nowymi właścicielami stała się rodzina Bleker-Kohlsaat, która około roku 1880 wybudowała zachowany do dzisiaj dwór. W okresie między wojennym majątek liczył aż 600 Ha, specjalizował się w uprawie nasion buraka cukrowego. Głównie do tego celu służył boczny tor załadunkowy stacji Słupia Wielka.
Dzięki zastosowaniu rollbocków, worki z nasionami były ładowane do wagonów normalnotorowych. W taki sposób wagony trafiały bezpośrednio do odbiorców, w tym przypadku plantatorów - nie tylko na linii do Kobylegopola.
W okresie okupacji podczas II wojny światowej Słupia Wielka nosiła nazwę Blekersdorf od nazwiska właścicieli majątku. Ostatnim niemieckim właścicielem był Charles Bleker-Kohlsaat. Po zakończeniu wojny przez krótki czas na terenie Słupi Wielkiej funkcjonowało Państwowe Gospodarstwo Rolne, jednak dekretem Rady Państwa z 1952 roku w Słupi Wielkiej utworzono Stację Doświadczalną Oceny Odmian, nadając jej później charakter centralny.
Kilka słów o stacji w Słupi Wielkiej
Najbliższe otoczenie stacyjne nie zmieniło się za bardzo od początku swojego istnienia. Peron typu ziemnego ulokowany przy torze głównym wzbogacono w latach 70-tych krawędzią z betonowych krawężników. Ponadto na początku lat 70-tych w ramach rozbudowy COBORU i pobliskiego osiedla charakterystyczną dla stacji kostkę brukową zamieniono na dywanik asfaltowy.
Wiata stacyjna została wykonana z pudła starego wagonu towarowego o rozstawie 1435mm. W latach 90-tych została skrócona do obecnych rozmiarów. Początkowo jednak, na stacji postawiona była typowa dla tej linii budka z blachy falistej z półkolistym dachem. Mijanka wyposażona jest w dwie wykolejnice, analogicznie na dwóch jej końcach.
