Stacja Śnieciska
Przystanek osobowy z torem ładunkowym. Przedostatnia stacja na trasie.Schemat stacyjny
Zarys historyczny Śniecisk
Śnieciska to bardzo stara wieś, o której wzmianki pochodzą już z 1257 roku. Wieś należała wówczas do kapituły katedry gnieźnieńskiej. Przez dziesiątki lat nazwa wsi odbiegała od obecnej. Wyróżnić można było takie nazwy jak Śmiecisze, Śmieciszcza czy też Śmieciska. Jak podają historyczne źródła, obecną nazwę upodobniono do śniatów czyli ściętych pniów w późniejszych wiekach. W 1767 roku wzniesiono drewniany kościółek, konstrukcji zrębowej, który przetrwał do dzisiaj.
W 1803 roku, w ramach prowadzonej polityki, władze pruskie odebrały Śnieciska kościołowi. W 1807 roku część ziem przypada Janowi Henrykowi Dąbrowskiemu, w ramach tzw. dóbr donacyjnych. Od połowy XIX wieku majątkiem zarządza niemiecka rodzina Sarrazinów, która wybudowała zachowany do dzisiaj dwór, spichlerz oraz budynek gorzelni. Gorzelnia zachwyca swoją ceglaną konstrukcją i wysokim zdobionym kominem.
W roku oddania kolejki do użytku - czyli 1910, majątek przejmuje urząd skarbowy Królestwa Prus. W latach międzywojennych dzierżawcą Śniecisk był Władysław Popliński, a właścicielem skarb państwa. Historia Śniecisk to nie tylko majątek i linia kolei wąskotorowej. W 1938 roku zorganizowano tutaj Pułkową Szkołę Pilotażu, a w najbliższej okolicy znajdowały się dwa lotniska polowe.
Władze okupacyjne nadały miejscowości niemiecką nazwę Schneeschütz. Po drugiej wojnie światowej, na terenie majątku utworzono Rolniczy Kombinat Spółdzielczy. Współpraca kolejki z RKS Śnieciska trwała nieprzerwanie do 1993 roku. Kolejka dostarczała głównie nawozy i węgiel, odbierała również jej wytwory, w tym gorzelniane destylaty. Sam kombinat funkcjonuje i produkuje do dnia dzisiejszego.
Kilka słów o stacji w Śnieciskach
Stacja Śnieciska to przystanek wąskotorówki położony pomiędzy Płaczkami, a Polwicą. Na stacji zachowała się ostatnia charakterystyczna budka z blachy falistej z półkolistym dachem systemu Lenz. Początkowo podobne konstrukcje znajdowały się na stacji w Słupi, Płaczkach i Polwicy, a także na średzkiej przeładowni. W późniejszych latach budka ze Słupi Wielkiej została przeniesiona do Annopola.
W czasach swojej świetności - do lat 60-tych - każda budka była zamykana, a na jej wyposażeniu był piecyk. Kute nitowane drzwi, obite blachą falistą posiadały świetlik w postaci małego okienka. Najprawdopodobniej producentem dostarczonych dla średzkiej kolei powiatowej budyneczków z blachy falistej było przedsiębiorstwo Wolf Netter & Jacobi z ówczesnego Strasburga.
Jak na większości stacyjek również na teren stacji w Śnieciskach prowadzi brukowana droga. Na małych stacyjkach wybrukowanie drogi dojazdowej było nieocenionym udogodnieniem. Podczas deszczowych dni, czy też zimowych roztopów koła wozów nie grzęzły w błocie znacznie utrudniając prace rozładunkowe.
Peron ziemny z krawędzią z betonowych krawężników mieści się / położony jest wzdłuż toru głównego. Na stacji znajduje się tor ładunkowy w formie mijanki. Bocznica posiada dwie wykolejnice.
Wraz z elektryfikacją wsi na przystanku i ładowni w Śnieciskach zamontowano oświetlenie, znacznie ułatwiło to rozładunek i załadunek towarów również po zmierzchu.
Tuż za przejazdem kolejowym na lokalnej drodze ze Śniecisk do Brzostka, znajduje się żelbetowy mostek nad strugą Brodek, która jest dopływem Moskawy. Ta mała rzeczka rozpoczyna swój bieg w okolicach Jaszkowa, a kończy między Czarnotkami i Mądrymi. W czasach budowy linii koryto rzeki było znacznie większe niż dzisiaj, dlatego też projektanci postawili na okazałą budowlę. Na moście zachowały się oryginalne barierki ochronne. Za mostem rozpoczyna się ostre wzniesienie w stronę Polwicy.
